Het gehoor van een hond is beslist superieur aan dat van de mens. Testen hebben uitgewezen dat een hond geen gevolg geeft aan geluiden tot in zijn derde levensweek. Vanaf dat moment gaat het gehoor een grote rol spelen in hun leven. Honden hebben niet alleen grotere oren in vergelijking met de mens, maar ze kunnen hun oren ook bewegen. Een hond heeft maar zes honderdsten van een seconde nodig om een geluid te lokaliseren. Met een oor vangt hij het geluid op en het andere gebruikt hij voor de 'fijnafstelling'. Een hond kan ook geluiden waarnemen die vier keer zo ver verwijderd zijn als de geluiden die wij als mens kunnen waarnemen. Een hond hoort een geluid niet 'harder', maar wel 'beter' en 'verder', doordat hij er zijn oren perfect kan op afstemmen. 'Lange' geluidsgolven of trillingen worden door hond en mens even goed gehoord, maar van zodra het gaat om 'hogere tonen' is het menselijk gehoor beperkt tot een golflengte van 20.000 hertz. Een hond daarentegen, kan tonen horen tot een bereik van 30.000 hertz. Hondenfluitjes produceren een toonhoogte die tussen de 20.000 en de 30.000 hertz ligt, zodoende kan de mens deze niet meer horen maar de hond wel. Honden zijn niet de supers van het dierenrijk met hun frequentiebereik. Een vleermuis kan tonen horen tot 95.000 hertz en een dolfijn zelfs tot 130.000 hertz.
Het gehoor van een hond is zo verfijnd dat hij tot op een achtste toon nauwkeurig verschillende tonen kan onderscheiden. Hierdoor is een hond in staat het motorgeluid van de auto van zijn baasje te herkennen tussen andere motorgeluiden van identieke auto's.
De oren als communicatiemiddel
Aangezien een hondenoor heel beweeglijk is, is het voor een hond de ideale seingever. De stand van de oren kan heel snel veranderen. Naast hun rol als ontvangers van geluidssignalen, vervullen de oren ook een rol in de onderlinge communicatie tussen honden en tussen hond en mens. Via de stand van de oren worden op korte afstand visuele signalen doorgegeven, voornamelijk in verband met de motivatie van de hond.
Oren die naar voor gericht zijn kunnen twee dingen betekenen: ofwel spitst de hond de oren uit interesse voor de omgeving, ofwel doet hij dat uit agressie. Een onderdanige hond houdt de oren een stuk lager. Een angstige hond bijvoorbeeld, houdt de oren plat tegen het hoofd.
Ooraandoeningen
Oorproblemen komen bij honden zeer vaak voor. De opvallendste symptomen zijn het voortdurend schudden met het hoofd, krabben aan het oor en onfris ruikend oorsmeer. De oorzaak is meestal een parasiet genaamd de oormijt. Honden met dichtbehaarde, zware afhangende oorflappen zoals spaniels, hebben meer last van oorproblemen dan honden met staande oren zoals bijvoorbeeld de Duitse Herdershond. Bij sommige rassen komt erfelijke doofheid voor, vaak in samenhang met een spierwitte vacht. Een verminderd gehoor en zelfs doofheid worden in verband gebracht met hoge leeftijd. Evenwichtsstoornissen tengevolge van ooraandoeningen komen bij honden van elke leeftijd voor. Deze worden meestal veroorzaakt door ontstekingen van de inwendige gehoorgang.
Daarom is het van groot belang dat de oren van uw hond regelmatig worden nagezien en schoongemaakt. Elke hondentrimmer of trimster weet dan ook dat dit een belangrijk onderdeel vormt van de toilettage en kan u bij problemen doorverwijzen naar de dierenarts.
De opbouw van het oor
We onderscheiden het uitwendige oor of de oorschelp en het inwendige oor.
De oorschelpen vangen de geluidsgolven op en richten die op het trommelvlies. Trillingen, veroorzaakt door geluidsgolven op het trommelvlies, worden versterkt in het middenoor en doorgegeven aan het inwendige oor. Deze trillingen worden uiteindelijk omgezet in zenuwprikkels naar de hersenen.